Voor veel mensen zit het krijgen of hebben van een mentale blessure nog in de taboesfeer. Maar waarom? Maak het bespreekbaar! Voor ons als politiemens is het een keerpunt geweest in ons leven en dankzij deze ervaring zijn we juist sterker uit onze mentale blessure gekomen. Het kan niet anders dan dat je eerst de bodem aan moet raken om vervolgens weer naar boven te zwemmen. Dat hele proces is vaak langdurig en het geeft de zieke werknemer het gevoel helemaal alleen te staan.

Hoewel een werkgever de verplichting heeft om de werknemer te begeleiden en een re-integratietraject te doorlopen, komt het helaas maar al te vaak voor dat de werkgever hierin te kort schiet.  Weinig tijd, andere prioriteiten, geen kennis van zaken, ongeduld, lastig, etc.  Hier gaat het (te) vaak mis. In Rob zijn geval heeft een dergelijk traject zelfs nooit plaatsgevonden. Bij een bezoek aan de bedrijfspsycholoog werd verteld: “Ga wandelen en fotograferen!”

Als collega’s met ervaring kunnen wij iedereen aanbevelen om de raad van de bedrijfspsycholoog op te volgen en al wandelend de natuur op te zoeken met een camera.

Ons heeft het enorm geholpen. Je maakt je hoofd leeg, je kanaliseert de boosheid die voorbijkomt en door te kijken en te observeren naar nieuwe dingen, ontstaat ontspanning in het moment. Het legt een basis om de weg weer naar boven te vinden. Bij elk re-integratietraject zou het goed zijn om door ontspannen activiteiten in de natuur een basis te leggen voor beter herstel. Een groot pluspunt voor de werkgever is dat er dan ook direct een vertrekpunt is, namelijk de weg naar boven!  Blijf niet hangen in piekeren, boosheid en frustratie.

Enkele quotes van collega’s:

Ik heb even nergens anders aan gedacht dan de foto maken waar ik op dat moment mee bezig was. Ik voelde me sinds lange tijd een keer ontspannen.

Wat heerlijk om even buiten te zijn en het mooie van de natuur te ervaren zonder even na te denken over ellende.